The intuitive hippie

Vertrouw op je intuïtie. Wie heeft deze zin nog nooit gehoord? Of: luister naar je gevoel. Veel mensen krijgen kriebels bij deze zinnen. Vinden het zweverig. Vragen of een scheet die dwars zit het gevoel is dat je een scheet moet laten en er dus naar moet luisteren. Maar luisteren naar je gevoel is luisteren naar meer dan alleen een scheet die dwars zit. Het vertelt je heel veel, maar het lastige is: het is niet tastbaar en voor anderen niet zichtbaar, dus niet te beargumenteren. In dit blog neem ik jullie mee in de kracht van je gevoel. Wat je ermee doet is natuurlijk aan jezelf 🙂

Gevoel heeft met emotie te maken. En dat verklaart zichzelf eigenlijk al. Want je zegt: ik voel me boos. Dus die boosheid voel je ook echt. Je hartslag gaat omhoog, je spieren spannen zich aan. Je voelt dat je heel lelijke dingen wil gaan zeggen. Een teken dat iets of iemand behoorlijk over jouw grens gaat. Je wil zeggen tot hier en niet verder, maar waarschijnlijk is die grens zo ver overschreden dat er alleen nog maar een tirade uitkomt en je alles eruit gooit van kleine ergernissen die je iedere keer wel kon verdragen, maar intussen toch ergens als irritatie opgeslagen had. Het lichaam voelt jouw woede en ziet de tirade als een kans om alle opgeslagen irritatie naar die iets of iemand er even goed uit te gooien. Vaak voel je je dan opgelucht, maar ook beschaamd, omdat je niet bepaald nette dingen hebt gezegd. Maar even terugkomend op je intuïtie. Je voelde dus eigenlijk al eerder bij de kleine ergernissen dat iemand op of misschien al over jouw grens zat.

Onze grote vriend van Dale legt intuïtie als volgt uit: een ingeving, een direct weten, zonder dat dit beredeneerd is. En dat klopt ook voor een groot deel. Soms weet je dat je een bepaalde keuze niet moet maken. Als de ander vraagt waarom niet, dan heb je er geen antwoord op. Maar je weet het wel. Er komt een onbehaaglijk gevoel in je onderbuik, of je krijgt een bepaalde drang om iets opeens te gaan doen. Een voorbeeld uit mijn eigen ervaring: ik heb op een plek gewerkt, waar ik iedere keer als ik de werktijden vooruit plande in mijn agenda, een gekke pijn kreeg in mijn onderbuik. Toen dacht ik nog dat het kwam omdat mijn zoon pas geboren was en ik nog niet los van hem kon komen. Uiteindelijk bleek dat ik nadat ik een jaar later in een burn-out terecht kwam, dat ik helemaal niet op die plek thuishoorde. Het was een prachtige plek, maar hij paste mij niet, wat ik mijzelf ook met mijn hoofd wijs maakte. Uiteindelijk heeft mijn lichaam hierin de overhand genomen. Van daaruit, op dat nul punt van de burn-out, heb ik besloten mijn hoofd niet de baas te laten zijn. Mijn hoofd maakte gedachten en vooral angstgedachten aan, wat weer voor buikpijn zorgde. Intuïtie en verstand lagen dus overhoop. Met behulp van een coach en mijn hoofd dus negerend, ben ik weer helemaal terug naar mij gegaan. Wie ben ik, wat wil ik. En: wat wil ik niet. Ik voelde steeds sneller aan wat ik wel en niet wilde. Soms komt de buikpijn weer terug. Dan weet ik: ho, hier is een grens die ik waarschijnlijk over ga. Niet doen!

Je hebt wellicht wel eens een gesprek met iemand gehad waarbij je hoe verder het gesprek vorderde, je een soort onbehaaglijk gevoel kreeg. Dat is ook intuïtie. Jouw lichaam geeft aan: deze persoon is niet goed voor je, neem hier afstand van. En vaak, als je dat gevoel negeert, had je er toch beter naar kunnen luisteren.

Toch moet hier even een kleine zijsprong gemaakt worden. Want je intuïtie kan gekleurd zijn door jouw referentiekader. Wat heb jij allemaal meegemaakt en welke meningen heb jij van anderen overgenomen. Dit kan ervoor zorgen dat je een vooroordeel hebt. Weer een voorbeeld uit mijn eigen situatie. Ik heb een hele tijd in de schoonmaak in een ziekenhuis gewerkt. Geweldig werk, je komt zoveel soorten mensen tegen. Mensen met hoop, mensen met verdriet, mensen die hun verhaal aan je kwijt willen. Mensen die je met de nek aankijken, want zij hebben wel een diploma, jij bent maar schoonmaker (dat ik hbo volgde, dat kwam niet eens bij ze op). Maar ik vergeet nooit meer die ene dag. Ik kwam op een kamer waar een lid van een motorbende lag. Alles straalde stoerheid uit, zijn kapsel, zijn tatoeages, zijn foto’s met de motoren. Ik maakte zijn kamer schoon en zei netjes goedemorgen. Dit kwam er met een semi zielig stemmetje uit hem: ‘Schat kun je me de pantoffels zoeken en neerleggen, anders krijg ik dalijk koude voeten.’ Dat moment was zo aandoenlijk dat ik wist: het is vaak goed om even verder te kijken dan je eerste gevoel. Ik vond deze meneer zo aandoenlijk dat ik zo lang als hij er was, geweldige gesprekken met hem heb gevoerd.

Inmiddels heeft mijn man nu een motorservice bedrijf, een heel succesvolle (ik heb blijkbaar toch iets met motoren…), waar een man kwam met veel praatjes. Ik heb hem een keer in huis gehad en ik voelde me niet prettig, hij had te veel praatjes). Dit heb ik ook tegen mijn man uitgesproken en hij had hetzelfde gevoel. Deze man is dus ook niet meer veel gekomen. De eerste aanblik daar was ik dus doorheen, dus het was niet meer gekleurd, maar ik bleef een onbehaaglijk gevoel houden. Ik weet zelf nu dus wat ik hiermee kan bereiken.

Ik heb bij dit blog geen lijst, omdat de muziek waar ik me prettig bij voel, niet perse de muziek is waar jij je prettig bij voelt. Daarbij kan ook ieder moment van de dag een ander genre aan muziek prettiger voelen. Waar je tijdens een workshop liever luistert naar uptempo nummers, heb je daar in de ochtend als je (veel te vroeg) opstaat, niet bepaald prettig. Dus ik nodig je uit om nu even zelf op zoek te gaan naar welke muziek je op welk moment prettig vindt. Als je spotify gebruikt, sla de lijsten dan op. Dan heb je ze altijd bij de hand.