the happy hippie

Terwijl ik dit schrijf, klinkt er op 3fm Rowwen Hèze met ‘ Bestel mar’. Een heel mooie samenkomst van toevalligheden. Of zijn ze wel zo toevallig… Mijn Nederlandse, maar vooral mijn Limburgse hart gaat sneller kloppen bij de muziek van Rowwen Hèze, maar al helemaal bij het Limburgse Volkslied. Want trots op os Limburg, dat ben ik. Maar ik ben ook trots om Nederlander te zijn. Nu komt het ook nog goed uit dat het morgen Koningsdag is. Veel mensen zijn nu naar een lintjesregen, of naar Koningsnacht. Maar ik zit aan mijn laptopje te schrijven, omdat ik het tijd vond worden voor een blog over trots zijn op je afkomst. En dan niet alleen de Nederlandse of de Limburgse afkomst, maar vooral ook mijn familie. Want mijn familie is de reden dat ik besta. Dat ik voor een groot deel ben zoals ik ben, komt door mijn familie. En dat geldt ook voor jou lieve lezer. Jij bent voor een groot deel het product van je ouders, grootouders etc etc. Enfin, ik dwaal af. Laten we beginnen met een stukje oranje trots.

Trots op oranje zijn veel mensen wel. Loop nu maar eens een winkel binnen, het oranje knalt je tegemoet. Ook met het WK of EK brult de innerlijke leeuw als nooit tevoren. Maar waar komt dat toch vandaan, dat trots zijn op je eigen land? Benedict Anderson, een antroposoof heeft hier onderzoek naar gedaan. Hij veronderstelde dat de overeenkomst van taal, cultuur en historie voor een saamhorigheidsgevoel zorgt. Zo vier je de feestelijke dingen samen (koningsdag, WK overwinning), maar deel je ook samen verdriet (MH17). Soms schaam je je zelfs om Nederlander te zijn (Nederlandse hooligans die de boel in het buitenland kort en klein slaan). Momenteel zijn er ook veel mensen niet trots op om Nederlander te zijn. Denk maar aan de mensen die pro zwarte Piet zijn, die voor hun gevoel een stukje Nederlandse cultuur afgenomen wordt door de komst van de roetveegpieten, of de slachtoffers van de toeslagenaffaire. Ook zijn er mensen te trots op het Nederlander zijn. Zij zijn nationalistisch en zien liever geen mensen van een andere afkomst zich in ons land vestigen. Zelf ben ik van mening dat we een grote wereld zijn met allemaal onze eigen achtergrond, historie en eigenaardigheden. Maar als ik dan het Nederlandse of het Limburgse volkslied hoor, gaat mijn oranje hart toch echt een beetje goeien van trots.

Naast dat we trots zijn op onze nationaliteit, zijn we vaak ook trots op onze eigen familie. Ik ben dat ook. En zonder in detail te treden vind ik mijn eigen ouders de meest moedige en lieve mensen die ik ken. We hebben samen onze eigen historie die ons gezin uniek maakt, net zoals ieder gezin uniek is. Het is de kunst om balans te vinden in de onderwerpen waar je je echt samenpakt en dus staat als een rots, en waar je iets meer afstand in neemt. Dat laatste heb ik zelf echt moeten leren. Je zult ook merken, lieve lezer, dat dit een van de weinige keren is dat ik over mijn familie schrijf. Wij hebben samen mooie maar ook heftige dingen binnen ons gezin meegemaakt en dat hou ik de komende jaren ook nog echt buiten de website. Maar naast alle zorgen, ben ik ook retetrots op mijn familie. En wie weet ben je nu na het denken over je eigen familie. Zijn er zaken waar je net als ik trots op bent, maar heb je gedurende de jaren ook hier en daar een deuk of in schram opgelopen binnen de familie waarin jij je bevindt. Of heb je zelfs de keuze gemaakt om geen contact meer met je familie te hebben. Ook dat is een keuze die gemaakt mag en soms zelfs moet worden om je eigen gezondheid en veiligheid te garanderen. Hoe dan ook, onze afkomst qua familie, maar ook het land waarin wij geboren zijn, maakt ons voor een groot deel tot wie we zijn. En daar mogen we trots op zijn.

Nu even over de afspeellijst die ik heb samengesteld. Ik ben geen luisteraar van de Nederpop, of smartlappen. Eigenlijk heb ik helemaal niks met Nederlandse Meuk. Maar,,, er zijn een paar uitzonderingen. Een liedje ben ik al heel lang over het denken hoe ik dit goed weggezet krijg ergens in een blog. Het gaat over het liedje ‘papa’ van Stef Bos. Want poeh, wat lijk ik veel op mijn vader. Dit is in februari nogmaals bevestigd. Waar mijn vader op bijna 40jarige leeftijd eindelijk zijn kinderdroom achterna ging om buschauffeur te worden, ben ik op mijn 36jarige leeftijd mijn eigen kinderdroom om juf te worden achterna gegaan. Een besef dat ik ontzettend mooi vond en waarbij dit liedje echt meermaals in mijn hoofd langs gekomen is. Dus in dit blog ook een kleine ode aan mijn lieve papa, want ik lijk steeds meer op jou!