Dit keer geen thematisch blog, maar een ervaring die ik met jullie wil delen die jullie wellicht op je eigen manier herkennen.

Afgelopen weekend heb ik het geluk gehad om actief deel te mogen nemen aan een dinnershow. Dit is voor mij bijzonder. Je vraagt je denk ik af waarom. Zoveel mensen treden zo vaak op of geven concerten. Voor mij is dat niet vanzelfsprekend.

 Ik ben namelijk (achteraf helaas) op mijn zestiende gestopt met klarinet spelen. Onder andere vanwege mijn toenmalige vriend. Nadat ik op mijn 26^ste via mijn huidige man in contact kwam met de fanfare waar hij zelf in speelt, merkte ik dat het weer kriebelde. Ik heb met mijn schoonvader de eerste drie noten op een alt saxofoon gespeeld. Daarna heb ik zelf verder geoefend, totdat ik mezelf goed genoeg vond en aan de toenmalige dirigent vroeg of het mogelijk was dat ik mee zou gaan repeteren. De eerste repetitie was even wennen, daarna ging ik vooral met veel plezier. Af en toe heb ik ook aan de eerste stem mogen proeven, maar ik speel voornamelijk de 2^de stem in partijen.

Ik geniet van het geven van optredens, van het mensen een plezierige avond bieden met behulp van muziek. Sinds ik speel, heb ik aan meerdere concerten actief deelgenomen, maar aan de echt grote concerten, waar ik tot twee maal toe hard aan geoefend had, heb ik door zwangerschap en burn-out niet deel kunnen nemen. Dat deed wel pijn. Het voelde als falen. Dus dat er nu een dinnershow was, waarvan ik merkte dat dit de eerste grote show was waar ik nu echt actief aan deel kon nemen, voelde als een overwinning op mezelf.

Ik heb alles op alles gezet om mee te kunnen spelen: corona zoveel mogelijk uit de weg gegaan, voor de kinderen was opvang geregeld, ik woonde zoveel mogelijk repetities bij, vroeg om een extra saxofoon repetitie en heb zelfs met een vloeitje in mijn mond moeten spelen, omdat ik een week lang met een blaar in mijn mond van het spelen al rondliep. Niks stond mij op donderdag ochtend in de weg om er nog drie succesvolle dagen van te maken (generale repetitie, 2 shows). Toen kwam het bericht van mijn vader: “Ik heb corona.” Stress! De opvang voor die avond en de zaterdagavond viel opeens weg. Gelukkig kon de oppas van de vrijdag drie dagen komen, waardoor de opvang van de kinderen alsnog geregeld was.

De generale repetitie verliep prima, de vrijdag, de eerste show was genieten. Maar ook pijnlijk, want waar mijn ouders eindelijk weer eens naar een grote uitvoering van mij zouden komen kijken, waren ze nu thuis op de bank. Maar goed, dat was nu eenmaal zo. De zaterdag verliep ook prima. Mijn moeder had inmiddels wel een positieve test op corona, maar voelde zich nog redelijk. In de avond waren de kinderen verzorgd, oppas aanwezig en ik had mijn kleding voor de laatste show al aan toen mijn vader belde. “Ik twijfelde of ik je moest bellen, maar je moeder is net per ambulance naar het ziekenhuis gebracht.”

BAM, mijn wereld stortte spontaan in. Ik heb mijn vader bedankt dat hij het toch heeft laten weten, hem sterkte gewenst en hem geholpen met wat hij in moest pakken voor mijn moeder voor het geval ze moest blijven. Daarna huilde ik, appte ik mijn schoonmoeder zodat ze op de hoogte was en appte ik mijn dirigent. Ik kreeg meteen een antwoord terug van mijn dirigent dat ik uiteraard mijn telefoon bij me mocht houden, superfijn! Want niet naar het concert gaan en thuis zitten wachten op een telefoontje van mijn vader had toch geen zin. Dit deed me meteen denken aan een liedje dat we tijdens het concert zouden spelen: “The show must go on”. Want de show zou door gaan.

Ja, mijn moeder was ziek, ja ze is naar het ziekenhuis gebracht. Ja, ik maakte me zorgen. Maar ik kon niets aan deze situatie veranderen. Ik heb lang naar dit moment uitgekeken. Dus ik ben gaan spelen: the show must go on. En ik speelde. Bij het inspelen kwamen tranen. Tijdens het concert had ik buikpijn. Maar, ik had ook mensen om mij heen. Mensen die vroegen hoe het met me ging, me troost boden. Dat was mooi. Net zo mooi als de show die we met de hele fanfare, het combo, Vocal Chord en met zangeres Linda Smeets weggegeven hebben. Het was genieten. Maar het mooiste van alles was dat ik direct na de laatst gespeelde noot van het concert er een bericht binnen kwam van mijn moeder: “Ik mag naar huis. “Wat een opluchting! En wat een feest heb ik het met de rest van de aanwezigen en vooral met mijn man na het concert er nog van mogen maken.

Deze gebeurtennis zorgde voor een belangrijk besef: hoe heftig een situatie soms ook is, je kunt er zelf niet altijd iets aan veranderen. Je kunt  de situatie wel accepteren en intussen toch je eigen droom achterna gaan. Ik had ook thuis kunnen gaan zitten en me zorgen maken. Ook dan was mijn moeder uiteindelijk weer naar huis gekomen, maar had ik gebaald dat ik ALWEER niet aan een grote show mee had gedaan waar ik zo naar uitgekeken had. Nu heb ik de liefde van de mensen om me heen mogen voelen en me getroost, maar ook heel trots gevoeld. Ik heb eindelijk deel uitgemaakt van een groter concert, een dinnershow, waar ik al zo lang naar uit keek. Het was voor mij bijzonder dat ik dit heb kunnen bereiken nadat ik mezelf het saxofoon spelen zelf aangeleerd heb.

En ik hoop dat ik je met dit verhaal heb kunnen laten voelen dat ook jij het waard bent om deze keuzes voor jezelf te maken. Dat je voor jezelf mag kiezen en je mag laten troosten door de mensen om je heen. Want jij bent het waard en jij verdient het.