Verdriet is er in verschillende soorten en maten. Van verdriet om het laatste stukje chocolade dat je net hebt gegeten en nu dus de chocolade op is, tot het verdriet om het verlies van een geliefde. Verdriet is er nu eenmaal. En het is ook maar goed dat verdriet er is.

Verdriet zorgt voor het verwerken van het gevoel van verlies, van teleurstelling. Het helpt je om opgebouwde spanning los te laten. Het geeft gewoon letterlijk weer ruimte in je hoofd. Alleen als je verdriet toe laat, kun je weer echt vrolijk zijn.

Als je verdriet hebt, maar ook als je ontzettend boos, gefrustreerd, wanhopig of gewoon doodmoe bent, kun je gaan huilen. En dat is belangrijk! De tranen die je uithuilt, die zitten namelijk vol met stresshormonen. Die stresshormonen zou je anders niet kwijt kunnen, omdat je ze dan in je lichaam opslaat. Vaak slaat het lichaam het stresshormoon tussen de schouders op. Je herkent het wellicht wel als je een stressvolle periode hebt gehad. Dat je dan de spieren tussen je schouders vast voelt zitten. Vaak is dat (al dan niet gecombineerd met een verkeerde houding), opgeslagen stress. Een fysio vertelt je niet voor niets dat je veel water moet drinken als je en behandeling hebt gehad. Dan zijn er afvalstoffen vrijgekomen die door het drinken van voldoende water goed afgevoerd worden. Drink je niet genoeg, dan kan het weer ergens anders of gewoon opnieuw gaan vastzitten.

Stresshormonen zitten trouwens niet alleen in tranen, maar bijvoorbeeld ook in zweet. Dat zie je terug bij mensen die een verlies te verwerken hebben en dan heel actief gaan sporten. Dat zweten zorgt dan letterlijk voor stressvermindering.

Naast dat je bij verdriet je stresshormonen uithuilt, komen er ook twee andere hormonen vrij: endorfine (een natuurlijke pijnstiller) en ocytocine (beter bekend als het knuffelhormoon). Je stilt door huilen dus letterlijk de pijn die je voelt. Daarbij is oxytocine degene die jou van binnenuit troost. Het is een van de drie gelukshormonen die ons lichaam aan kan maken, naast endorfine en dopamine. Endorfine zit onder andere in cacao, wat maakt dat wij ons beter voelen na het eten van een stuk chocolade (naast het schuldgevoel dat je weer teveel calorieen naar binnen werkt). Maar, het kan ook een vluchtmiddel zijn om niet echt aan je verdriet toe te komen. Want als chocolade (of ander comfortfood) jou troost biedt, waarom zou je dan aan de pijnlijke oorzaak van verdriet willen komen? Dit is trouwens ook wat je vaak terug ziet komen bij mensen met morbide obesitas. Zij zijn in hun vroege kinderjaren meer gaan eten, omdat ze zich bijvoorbeeld in het verleden onbegrepen, ongeliefd of onveilig gevoeld hebben. Zij kunnen vaak ook niet met hun eetverslaving stoppen, omdat ze niet aan hun pijnlijke punt durven te komen, uit angst voor de pijn die dan weer tevoorschijn komt.

Je ziet dit in andere mate terug bij koopverslaafde mensen, waar dopamine vrij komt op het moment dat je iets koopt. En maar blijft kopen om je goed te voelen en niet aan je pijn te komen. Vaak zijn deze koopverslaafde mensen, mensen met veel verdriet. Dus zie je de komende tijd een persoon met morbide obesitas of iemand die alweer iets koopt, kijk dan eens met andere ogen. En, mocht je het durven, vraag eens: ‘he, hoe gaat het nu echt met je?’ Want als deze persoon met pijn zich gezien voelt, is de kans groter dat het verdriet dat weggeduwd wordt, dan toch toegelaten wordt.

Dus lieve lezer, huilen is belangrijk. Dus wees af en toe gewoon even verdrietig en duw het niet weg. Hou er wel ook rekening mee dat het aanmaken van de hormonen oxytocine en dopamine vermoeiend is, dus dat je dan ook moe bent na een potje hardgrondig huilen. Vecht daar niet tegen en laat het toe. Dat verdien je.

En om je te helpen die tranen op gang te krijgen, hier een lijst met liedjes die mij altijd wel helpen om het verdriet op gang te krijgen als het weer eens te lang weggeduwd is…