the happy hippie

‘A circle is round and has no end. So is my love to you my friend’. Wie heeft dit vroeger niet regelmatig in andermans agenda geschreven tijdens de lessen op de middelbare school? Ik in ieder geval wel, waar intussen de leerkracht vol passie over zijn vak vertelde en ik geen reet aan vond (sorry meneer Lardinois). Prachtig tijdsverdrijf, schrijven in de agenda’s van je besties. Als je daaraan terug denkt, hoeveel vriendschappen zijn daarvan gebleven? En welke zijn verwaterd of ben je godzijdank mee gestopt? En welke vriendschappen ben je bijvoorbeeld tijdens de vervolgopleiding pas aangegaan?

Iedere stap naar een andere school (van basisonderwijs naar middelbaar bijvoorbeeld) was een eind van de ene periode en een begin van een nieuwe periode. Geen ronde ring, maar een boek. Met een begin en een eind. Het ene boek dikker en meer drama dan het andere boek. En zo heb je een hele bibliotheek aan boeken in je geheugen staan. Het ene boek maak je nog wel eens open, om herinneringen uit op te halen. Het andere boek gebruik je om een periode terug te kijken en je af te vragen of je aan dit boek verder wil werken, dus op dezelfde manier doorgaan, of dat je dit boek sluit en een nieuw boek begint. Dus eigenlijk terugblikken, evalueren, reflecteren en verder.

Veel mensen kijken aan het eind van het jaar terug naar hoe dat jaar gegaan is. En wat ze in het nieuwe jaar beter of anders willen doen, de welbekende voornemens. Vaak zijn die nieuwe voornemens heel groot en ambitieus. De tweede (dit jaar derde trouwens) maandag van het nieuwe jaar heet daarom ook blue monday, omdat het de dag is dat mensen dan beseffen dat ze hun doel niet gaan behalen en daar dan ook een gevoel van falen uit halen. Ook hoor je steeds vaker mensen zeggen: goede voornemens doe ik niet aan, die lukken toch nooit. En dat is best jammer.

Het kan namelijk nooit kwaad om eens te kijken naar hoe je de afgelopen tijd de dagen doorgekomen bent. Ben ik nog blij met de manier waarop ik de dag door kom, ben ik nog blij met de mensen die ik om me heen heb? Is het antwoord ja, mooizo, dan kun je gewoon op dezelfde voet verder. Tenminste, als je niet het gevoel hebt dat je ondanks twee keer ja, nog iets mist in je leven. Dan is het goed om zelf eens verder te gaan kijken. Wie weet wil je nog iets bereiken. Om dit duidelijker te maken, schrijf ik nu een voorbeeld van waar ik zelf afgelopen jaar onder andere doorheen ben gegaan.

Ik werk momenteel al twee jaar bij PGZ. Ik heb het naar mijn zin, ik heb super lieve collega’s. Ik merkte dat de hang naar meer kennis en uitdaging steeds groter werd. Dit heb ik bij mijn teamleider aangegeven. Want het liefste wilde ik de pre master en master Psychologie gaan studeren (groot doel). Daarop heeft mijn teamleider me gewezen op een vacature bij een onderwijsbehandelgroep, zodat ik in ieder geval al verdiepender bezig kon zijn (kleine stap vooruit). Dat beviel me goed, maar er gebeurde meer. Ik merkte dat op een vaste plek werkzaam zijn heel prettig was. Je hebt ruim de tijd voor verslaglegging en voor het nabespreken van de huidige dag en het voorbereiden van de volgende dag. Maar ik merkte ook dat de uitdaging bij mijn ambulante cliënten ook steeds heftiger werd (suïcidaliteit, niet weten of de dag erna de client nog zou leven, we gingen richting herfst, dus cliënten zie je dan vaak meer afglijden zonder dat je er grip op hebt). Ook voelde ik dat mijn liefde voor het onderwijs weer begon op te laaien. Voor de herfstvakantie heb ik dagenlang aan het eind van de dag gehuild, omdat ik beloofd had van de onderwijsbehandelgroep een succes te maken, maar ik de liefde voor het onderwijs voelde.

Ik heb een zeer geliefde vriendin gevraagd of er toevallig nog een vacature bij hun op school was. Die was er niet, maar zou wel komen. Ik heb daarom wel al gesolliciteerd op een andere functie binnen die school, zodat ik wel al zou kunnen gaan proeven of het onderwijs nu echt iets voor mij is. Ik liep het gebouw binnen en ik wist het zeker: op deze school ga ik werken. Gelukkig was de directeur daar ook zeker van en mocht ik zelfs in januari al beginnen. Maar dan moest ik snel van mijn cliënten afscheid nemen, dus ik heb het naar 1 februari uitgesteld. En een opleiding ga ik weer volgen, geen pre master en master, maar pabo. Doordat ik dus niet meteen voor het grote doel ben blijven gaan, maar in kleine stapjes ben gaan werken, heb ik mezelf de ruimte gegeven om die eerste kleine stap succesvol te doorlopen. Maar ook om te kijken of dit het nu ook is, of dat het nodig is om een afslag te maken van de weg die ik voor mezelf gelegd had.

Kijk af en toe nog eens terug in de boeken die je inmiddels voor jezelf geschreven hebt. Geniet van die mooie herinnering die je gemaakt hebt, trek lering uit de les die je in dat boek geleerd hebt. En vergeet niet: het is nooit te laat om iets nieuws of opnieuw te beginnen. Begin klein, vraag hulp, het hoeft niet alleen!

Morgen is het blue monday. Het is aan jou om dan inderdaad blue te zijn, of te zeggen: let’s make a party! Ik ga die party morgen maken, al is het omdat ik deze week ook een ander doel tot nu toe goed volhoud: meer op die mooie saxofoon oefenen, dus minder noten lezen op de repetitie en meer muziek maken! Ciao!

Uiteraard heb ik hiervoor ook een muzieklijst weer bij gemaakt. Liedjes die motiverend werken, of waar van de songtekst uitnodigt tot het maken van je eigen keuzes.