‘Juf, wil je ook een stukje van mijn chocoladekoekje?’ ‘Nee lieverd, de juf is aan het vasten.’ ‘ Huh, wat is dat nou weer?’ Vastentijd. Het woord vasten kom je momenteel veel tegen: de Ramadan, het christelijke vasten, watervasten, intermittend fasting. De een zweert erbij, de ander schiet in de allergie bij het horen van het woord vasten : ‘Ik doe niet mee aan die onzin.’ Toch kan het principe van vasten zelf best interessant zijn. In dit blog schrijf ik over verschillende manieren van vasten, maar ook waarom ik zelf vast.

Vasten. Volgens onze vriend Van Dale is vasten een periode van weinig tot niets eten, met name vanuit godsdienstige overwegingen. En dat klopt. Kijk maar naar de Ramadan van de Islam. De Ramadan is de negende maand van het Islamitische jaar. Dan wordt herdacht dat Mohammed zijn eerste bericht van Allah, God kreeg. Het is een periode van zuivering van de ziel en gehoorzaamheid aan Allah. Daarom eten en drinken de mensen niets tussen zonsopgang en zonsondergang. Aan het eind van de dag wordt het vasten verbroken door na zonsondergang gezamenlijk een maaltijd te nuttigen. Het wordt als een intensieve, maar gezellige tijd gezien, met het Suikerfeest als feestelijke afsluiter.

Binnen het Christelijk geloof wordt ook gevast, maar minder intens. Dit is traditiegetrouw tussen aswoensdag (als je je palmtak laat verbranden en een assenkruis op je hoofd laat zetten door Pastoor binnen het Katholicisme) en Pasen (de herrijsenis van Jezus uit de dood). Het wordt 40 dagen vasten genoemd, naar de tijd dat Jezus in de woestijn doorbracht. Maar eigenlijk zijn het 46 dagen. Tijdens het vasten haal je een luxe weg: alcohol, suiker, maar bijvoorbeeld ook social media. Het gaat volgens het Christelijk geloof niet om spierkracht, maar om wilskracht. Wel mag je op de zondagen zondigen, want dat is een feestdag. Het vasten wordt feestelijk afgesloten met Pasen.

Dan zijn er nog andere manieren van vasten, zoals intermittent fasting, waarbij je bijvoorbeeld om de dag vast. De ene dag mag je alles eten, de andere dag eet je minder dan 25% van je energiebehoefte. Of periodiek vasten, dan eet je vijf dagen in de week alles, maar twee dagen in de week eet je minder dan 25% van je energiebehoefte. Dit wordt gedaan om de calorie inname te beperken en om af te vallen. Dan is er als laatste (voor dit blog dan, er zijn nog meer vormen) ook nog water vasten. Dat is de meest strenge vorm van vasten. Dan drink je minimaal drie dagen lang alleen water. Het is een manier om je hele lichaam te reinigen en resetten. Maar, het is niet zonder risico’s. Het kan voordelen hebben voor je gezondheid, maar als je niet goed op jezelf let tijdens het watervasten, ook heel schadelijk.

Zelf houd ik zoveel mogelijk jaarlijks de Christelijke vastentijd aan. Ik eet dan van aswoensdag tot aan Pasen niets waar Cacao in verwerkt zit. Geen chocolade dus. En dat is best een uitdaging. Deze uitdaging begint al bij de hagelslag op de boterham. Dan een tussendoortje waar ik graag wat chocolade in verwerkt eet. De lunch, noem maar op. Gisteren was ik met mijn man uit eten. Dan sta je behoorlijk voor een keuze: ga ik toch voor die warme brownie met een bolletje ijs? Of ga ik voor een andere keuze. Ik merk zelf in deze periode dat het me helpt om betere keuzes te maken. Ik eet meer fruit en kies ook bij een toetje bijvoorbeeld voor frissere fruitige toetjes, in plaats van alles met chocolade. Ook is de suikerinname sterk verminderd. Dat merkte ik vooral de eerste dagen. Ik was behoorlijk gammel op mijn benen de eerste twee dagen. Dat was het proces van wennen aan minder suiker. Maar het is ook een stuk bewustwording. Vooral de gedachte: wat hebben wij het toch goed. Wij lopen de winkel in en pakken wat we nodig hebben. Zelfs als we weinig geld hebben, kunnen we op de een of andere manier toch iets lekkers voor onszelf kopen. We hebben een dak boven ons hoofd. Als we echt eens terugdenken naar slechts 200 jaar geleden. Als je dan een beetje pech had, kon je de hele dag buiten keihard werken. Was je een vrouw, had je bijna niets van rechten. Dus ondanks dat we natuurlijk altijd wat te klagen hebben, hebben wij het best goed. En ik merk dat ik daar nu weer wat meer bewust van ben en misschien zelf ook weer wat meer dankbaar ben.

Gelukkig is het vandaag halfvasten en mag ik ook zondigen. Maar ik weet dat ik dat niet ga doen, want ik ben een perfectionist. In mijn ogen is nu iets van chocolade nemen een teken van zwakte. Dan faal ik en ik faal niet graag. Vroeger kon ik zelfs heel ver in mijn perfectionisme gaan, maar dat is een verhaal voor een volgende keer. Lieve lezer, ik hoop dat je nu iets meer over vasten weet, of dat ik je in ieder geval geamuseerd heb met mijn verhaal. Ik wens je een mooie en zonnige halfvasten dag toe.

Vertrouw op je intuïtie. Wie heeft deze zin nog nooit gehoord? Of: luister naar je gevoel. Veel mensen krijgen kriebels bij deze zinnen. Vinden het zweverig. Vragen of een scheet die dwars zit het gevoel is dat je een scheet moet laten en er dus naar moet luisteren. Maar luisteren naar je gevoel is luisteren naar meer dan alleen een scheet die dwars zit. Het vertelt je heel veel, maar het lastige is: het is niet tastbaar en voor anderen niet zichtbaar, dus niet te beargumenteren. In dit blog neem ik jullie mee in de kracht van je gevoel. Wat je ermee doet is natuurlijk aan jezelf 🙂

Gevoel heeft met emotie te maken. En dat verklaart zichzelf eigenlijk al. Want je zegt: ik voel me boos. Dus die boosheid voel je ook echt. Je hartslag gaat omhoog, je spieren spannen zich aan. Je voelt dat je heel lelijke dingen wil gaan zeggen. Een teken dat iets of iemand behoorlijk over jouw grens gaat. Je wil zeggen tot hier en niet verder, maar waarschijnlijk is die grens zo ver overschreden dat er alleen nog maar een tirade uitkomt en je alles eruit gooit van kleine ergernissen die je iedere keer wel kon verdragen, maar intussen toch ergens als irritatie opgeslagen had. Het lichaam voelt jouw woede en ziet de tirade als een kans om alle opgeslagen irritatie naar die iets of iemand er even goed uit te gooien. Vaak voel je je dan opgelucht, maar ook beschaamd, omdat je niet bepaald nette dingen hebt gezegd. Maar even terugkomend op je intuïtie. Je voelde dus eigenlijk al eerder bij de kleine ergernissen dat iemand op of misschien al over jouw grens zat.

Onze grote vriend van Dale legt intuïtie als volgt uit: een ingeving, een direct weten, zonder dat dit beredeneerd is. En dat klopt ook voor een groot deel. Soms weet je dat je een bepaalde keuze niet moet maken. Als de ander vraagt waarom niet, dan heb je er geen antwoord op. Maar je weet het wel. Er komt een onbehaaglijk gevoel in je onderbuik, of je krijgt een bepaalde drang om iets opeens te gaan doen. Een voorbeeld uit mijn eigen ervaring: ik heb op een plek gewerkt, waar ik iedere keer als ik de werktijden vooruit plande in mijn agenda, een gekke pijn kreeg in mijn onderbuik. Toen dacht ik nog dat het kwam omdat mijn zoon pas geboren was en ik nog niet los van hem kon komen. Uiteindelijk bleek dat ik nadat ik een jaar later in een burn-out terecht kwam, dat ik helemaal niet op die plek thuishoorde. Het was een prachtige plek, maar hij paste mij niet, wat ik mijzelf ook met mijn hoofd wijs maakte. Uiteindelijk heeft mijn lichaam hierin de overhand genomen. Van daaruit, op dat nul punt van de burn-out, heb ik besloten mijn hoofd niet de baas te laten zijn. Mijn hoofd maakte gedachten en vooral angstgedachten aan, wat weer voor buikpijn zorgde. Intuïtie en verstand lagen dus overhoop. Met behulp van een coach en mijn hoofd dus negerend, ben ik weer helemaal terug naar mij gegaan. Wie ben ik, wat wil ik. En: wat wil ik niet. Ik voelde steeds sneller aan wat ik wel en niet wilde. Soms komt de buikpijn weer terug. Dan weet ik: ho, hier is een grens die ik waarschijnlijk over ga. Niet doen!

Je hebt wellicht wel eens een gesprek met iemand gehad waarbij je hoe verder het gesprek vorderde, je een soort onbehaaglijk gevoel kreeg. Dat is ook intuïtie. Jouw lichaam geeft aan: deze persoon is niet goed voor je, neem hier afstand van. En vaak, als je dat gevoel negeert, had je er toch beter naar kunnen luisteren.

Toch moet hier even een kleine zijsprong gemaakt worden. Want je intuïtie kan gekleurd zijn door jouw referentiekader. Wat heb jij allemaal meegemaakt en welke meningen heb jij van anderen overgenomen. Dit kan ervoor zorgen dat je een vooroordeel hebt. Weer een voorbeeld uit mijn eigen situatie. Ik heb een hele tijd in de schoonmaak in een ziekenhuis gewerkt. Geweldig werk, je komt zoveel soorten mensen tegen. Mensen met hoop, mensen met verdriet, mensen die hun verhaal aan je kwijt willen. Mensen die je met de nek aankijken, want zij hebben wel een diploma, jij bent maar schoonmaker (dat ik hbo volgde, dat kwam niet eens bij ze op). Maar ik vergeet nooit meer die ene dag. Ik kwam op een kamer waar een lid van een motorbende lag. Alles straalde stoerheid uit, zijn kapsel, zijn tatoeages, zijn foto’s met de motoren. Ik maakte zijn kamer schoon en zei netjes goedemorgen. Dit kwam er met een semi zielig stemmetje uit hem: ‘Schat kun je me de pantoffels zoeken en neerleggen, anders krijg ik dalijk koude voeten.’ Dat moment was zo aandoenlijk dat ik wist: het is vaak goed om even verder te kijken dan je eerste gevoel. Ik vond deze meneer zo aandoenlijk dat ik zo lang als hij er was, geweldige gesprekken met hem heb gevoerd.

Inmiddels heeft mijn man nu een motorservice bedrijf, een heel succesvolle (ik heb blijkbaar toch iets met motoren…), waar een man kwam met veel praatjes. Ik heb hem een keer in huis gehad en ik voelde me niet prettig, hij had te veel praatjes). Dit heb ik ook tegen mijn man uitgesproken en hij had hetzelfde gevoel. Deze man is dus ook niet meer veel gekomen. De eerste aanblik daar was ik dus doorheen, dus het was niet meer gekleurd, maar ik bleef een onbehaaglijk gevoel houden. Ik weet zelf nu dus wat ik hiermee kan bereiken.

Ik heb bij dit blog geen lijst, omdat de muziek waar ik me prettig bij voel, niet perse de muziek is waar jij je prettig bij voelt. Daarbij kan ook ieder moment van de dag een ander genre aan muziek prettiger voelen. Waar je tijdens een workshop liever luistert naar uptempo nummers, heb je daar in de ochtend als je (veel te vroeg) opstaat, niet bepaald prettig. Dus ik nodig je uit om nu even zelf op zoek te gaan naar welke muziek je op welk moment prettig vindt. Als je spotify gebruikt, sla de lijsten dan op. Dan heb je ze altijd bij de hand.

Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach. Want wie vrolijk kijkt in de morgen, die lacht de hele dag… Wie is niet bekend met het liedje dat radio dj Giel Beelen iedere ochtend draaide als hij iemand opbelde en het de beller na liet zingen. Ik weet dat ik altijd vrolijk werd van het liedje. Het zorgde voor een glimlach in de ochtend op mijn gezicht. En daarmee kom ik meteen op het onderwerp van dit blog: lachen. Lachen werkt aanstekelijk, lachen is gezond. Er bestaat zelfs lachtherapie, lachyoga en lachmeditatie. En waarom lachen zo belangrijk is, dat leg ik uit in dit blog.

Volgens onze dikke van Dale betekent het woord lachen: uiting van vrolijkheid, blijheid (Van Dale, 2023). En iedereen weet, als je vrolijk bent, voel je je goed. Dan lijkt het gras net iets groener. De bloemen hebben fellere kleuren. De persoon tegenover je ziet er net iets leuker uit. Jij bent leuker. Dit komt omdat bij lachen twee hormonen vrij komen: dopamine en serotonine. Door dopamine voel je jezelf lekker in je vel en door serotonine daalt jouw stressniveau (Gupta, 2017). Dus door te lachen ga je je letterlijk beter voelen.

Dat lachen belangrijk is voor je gezondheid wordt nog duidelijker als je mensen met een depressie vraagt wanneer ze de laatste keer gelachen hebben. Vaak kunnen ze zich niet meer herinneren wanneer de laatste keer was. Of ze lachen even heel kort om de herinnering van de laatste keer dat ze gelachen hebben. Dan zie je ook echt een twinkeling in de ogen komen, waarna je de twinkeling weer uit ziet doven. Maar, dan hebben ze wel weer een beetje dopamine en serotonine aan gemaakt. Dat is ook waarom je vaak de neiging hebt om mensen die niet goed in hun vel zitten, om ze aan het lachen te maken. Want als je hun lach ziet, geeft het zien van die lach een seintje naar jouw hersenen dat bij jou ook serotonine aangemaakt kan worden. Dan valt er bij jou een stukje spanning weg, want je hebt de ander aan het lachen gemaakt. Degene waar jij je zo zorgen om maakt en dus spanning om voelt. En blijf dit ook bij die persoon doen, hoe meer een persoon met een depressie of iets vergelijkbaars worstelt, hoe belangrijker het is om die positieve gevoelens toch even te voelen.

Lachen is ook op een vaak ongelukkig moment belangrijk. Denk maar eens aan een situatie waar het absoluut niet gepast was om te lachen, waar dan bijvoorbeeld iemand valt en jij begint te lachen. Of als je iets gaat doen dat je retespannend vindt en als het voorbij is, dat je dan moet lachen. Een voorbeeld: ik kreeg een lachkick nadat ik jaren geleden mijn tongpiercing had laten zetten. Je weet nu dat bij lachen serotonine vrij komt. Dat je hersens die serotonine gebruikt om de spanning uit jouw lichaam te halen. Als je ergens van schrikt, komt er adrenaline vrij. De spanning in jouw lichaam loopt op. Door onder andere te lachen, daalt die spanning weer. Dit zie je ook bij mensen die nerveus of zenuwachtig zijn, bij bijvoorbeeld een presentatie. Die krijgen vaak een typisch ‘zenuwlachje’.

Lachen is dus belangrijk. Maar, lachen kan ook ingezet worden om problemen te omzeilen. Denk maar aan mensen die hun eigen problemen weglachen. ‘Als ik maar lach, dan denkt de ander dat het goed met me gaat en hoeft hij niet op mijn probleem door te vragen of te dicht bij mijn echte probleem te komen.’ Als de persoon tegenover je zijn of haar probleem weg lacht, dan is degene dus er nog niet aan toe dit probleem aan te pakken. Weet dat je dan vooral niet door moet zetten, want iemand kan pas iets aan zijn of haar eigen probleem doen als hij of zij daar zelf klaar voor is. Soms moeten mensen daar eerst heel diep voor gaan. Maar dat is een onderwerp voor een ander blog.

Ik kan echt blijven schrijven over de positieve effecten van lachen en hoe het jezelf en de ander een beter gevoel geeft, maar dan kom ik vandaag op deze mooie zondag niet meer achter mijn laptop uit. Dus, lieve lezer, ik hoop dat ik met dit blog weer even een glimlach op jouw gezicht gekregen heb, hoe vrolijk of hoe donker jouw humeur op het moment ook is. En ik geef je deze uitdaging mee: lach eens tegen mensen die je tegenkomt op straat. Het hoeft nog geen oprechte lach te zijn, al is hij gemaakt. Kijk eens wat er met jezelf gebeurt als die ander teruglacht. En geniet van het gelukkige gevoel dat je krijgt, zonder dat je daar chocolade voor hebt hoeven te eten.

Nederland wordt omschreven als een individualistische samenleving. Dat betekent dat het eigen belang voor gaat op de groep. Sommige mensen vinden dat fijn, want: ik werk toch voor mijn eigen geld. Andere mensen zijn meer socialistisch aangelegd. Deze mensen zorgen graag voor elkaar. Hier zie je in de media en dan vooral de social media regelmatig discussies over. Mensen die zich zorgen maken over de egoïstische samenleving, mensen die graag voor de ander zorgen, maar dit zoveel doen dat ze zichzelf kwijtraken. Zelf heb ik hier laatst een inzicht in opgedaan. Daarover schrijf ik in dit blog.

Als kind zorgde al ik graag voor iedereen. Vooral voor degenen die in mijn ogen de zorg nodig hadden. Ik houd van alles en iedereen binnen in mijn kring. Ik zorgde dat ik klaar stond, grotendeels om mijn eigen problemen te vergeten. Problemen thuis. School waar ik achteraf gezien geen interesse in had. Ik wilde wel nieuwe kennis op doen, maar dan op mijn eigen manier. Dat is mij pas in de tweede keer 4 havo gelukt. Toen heb ik mijzelf geleerd hoe ik moet leren.
Terug naar het zorgen. Ik zorgde dat als ik zag dat een jongen me leuk vond, hij mijn vriendje werd. Dan kon ik voor hem zorgen.

Ook nu nog probeer ik voor iedereen te zorgen. Dit doe ik thuis in mijn gezin. Mijn man moppert regelmatig dat ik teveel voor hem wil zorgen. Het zorgen doe ik ook in mijn vriendenkring. Dan ga ik regelmatig over mijn eigen grenzen heen. Want als ik maar aardig doe, dan zijn ze mijn vriend en kan ik voor ze zorgen. Ik kan in de avond na liggen denken aan iedereen en hoe het met ze gaat. Of ze toevallig nog hulp nodig hebben..Dan heb ik de neiging die hulp op te dringen. Op school zorg ik voor de leerlingen en mijn collega’s. Even een praatje maken, in de vakantie appen hoe het gaat. Mijn planten geef ik teveel water, omdat ik wil dat het goed met ze gaat. Resultaat: mijn planten gaan dood.

Wellicht herken je dat stukje willen zorgen. Een aantal weken terug kwam ik tot een besef nadat ik mijn telefoon de avond ervoor neer had gelegd en ik in de ochtend nul berichten zag. De avond dat ik de telefoon weg legde had ik stress. Want nou als de een of ander nou net op dat moment mijn hulp nodig had? En ik kon Pietje of Elsje niet vragen hoe het met diegene ging. Maar wat gaf mij dat die ochtend een rust. Het besef kwam op dat moment dat ik teveel wilde zorgen, maar nu ik dat minder deed, ik meer rust voelde. Dit riep veel emoties op. Ik heb ze dan ook maar toegelaten (lees: keihard gehuild). Maar, het belangrijkste: het geeft me meer inzicht. Waar ik in het verleden achter mensen aan liep om liefde te geven, ben ik een aantal keer zwaar teleurgesteld achtergebleven of heb ik zelfs (onnodig) veel te zwaar eronder geleden . Ik blijf zorgen en liefde geven aan de mensen die het vragen of nodig hebben. Maar de telefoon gaat meer aan de kant om degene liefde te geven die ik het meest vergeet: mezelf.

Dus lieve lezer, leer van mijn verhaal. Wees af en toe egoïstisch. Want door onze oeroude gedragseigenschap egoïsme konden we in de oertijd al overleven. Door voor jezelf te kiezen kon jij het wel overleven. Als je de ander ging helpen, was er het risico dat jullie beiden zouden sterven. tegenwoordig behoedt egoïsme je voor het te ver over je eigen grenzen laten gaan en bijvoorbeeld in een burn out terecht te komen. Zorg voor jezelf, wees lief voor jezelf. Want er is maar een iemand belangrijk in jouw leven en dat ben jij.

Vandaag schrijf ik een blog over iets persoonlijks. Hier mee kan ik een stukje van mijn gevoeligheid en het oppikken van energieën uitleggen.

Ik ben afgelopen zaterdag met mijn man naar Dusseldorf geweest. Het was er fijn, ik kon me echt goed ontspannen en genoot van de bijna-kerstsfeer.

Op een afstandje zagen we twee politiebusjes stoppen. Daar kwam een flink aantal agenten uit, met de knuppels en helmen in hun hand. Wij werden nieuwsgierig en besloten een kijkje te gaan nemen. De straat waar we langs liepen, was namelijk ook afgesloten door een politiebusje. We hoorden inmiddels al wat geruchten over een demonstratie vanwege de situatie in Ghaza.

De demonstratie begon. Eerst was er veel lawaai op afstand. Wij liepen het van de zijlijn tegemoet. Ik merkte dat ik de hand van mijn man zocht. Hij vroeg nog of ik het spannend vond. Ik voelde wel spanningen, maar ik had niet het gevoel dat het eng was.

Maar toen ging het echt los. De eerste demonstranten liepen langs en als een rukwind in een storm, zo kwamen emoties tegen mij aangevlogen. Zoals een harde bass door je lichaam kan trillen, zo trilden de emoties door mijn lichaam heen. Woede, verdriet, ‘schreeuwende doden’, het ging allemaal door mijn lichaam heen.

Ik huilde en voelde intense woede en verdriet, maar de emoties die ik voelde, die waren niet van mij. Ze waren van de menigte die dit als een ontploffende bom naar mij uitstraalde. Ik moest wel huilen, zodat die emoties in ieder geval een stuk mijn lichaam uit konden. Ook probeerde ik te aarden en hield ik de hand van mijn man vast.

Hoe meer we op het einde van de demonstratie kwamen, hoe rustiger het voor mij werd. Die emoties die de anderen keihard uitstraalden en vanuit hun familieleden in de Ghazastrook meenamen, die straalden ze uit. En mijn lichaam pikte het op. Hoe heftig en intens het op dat moment ook was, ik ben blij dat ik het meegemaakt heb, zodat ik hopelijk een beetje uit heb kunnen leggen hoe het voelt om energieën en emoties van anderen op te pikken.

Na deze gebeurtenis voelde ik me ook moe. Moe door alle emoties en energieën die door mijn lichaam tekeer gingen. Mensen vragen wel eens hoe het kan dat ik moe kan zijn. Nou, door bovenstaande bijvoorbeeld. Mensen zien anderen die als gevoelig worden bestempeld wel eens als zwak. Ik hoop hiermee te laten zien dat dit niet het geval is, maar dat het een mooi talent is, die gewoon af en toe veel energie vreet.

Sla snel je slag! Het is nu in de sale! Alleen vandaag extra korting! Je kent het wel, allemaal pushberichten of mails op je telefoon die jou zeggen dat het nu echt het moment is om iets nieuws te kopen. Ik herken het in ieder geval wel. En ja, ik ben daar ook gevoelig voor. In deze blog ga ik in op zuinig zijn. Zuinig op je geld, maar ook zuinig op de wereld waarin wij leven, vanuit mijn eigen visie. Ook neem ik daar een stukje van mijn eigen achtergrond in mee. Als laatste ga ik ook nog een challenge met mezelf aan. Een waar ik nu sterk achter sta, maar waar ik zeker van weet dat als de aanbiedingen weer binnenstromen op mijn telefoon, ik er spijt van heb, maar toch doorzet.

Toen ik jong was, ongeveer elf jaar oud, raakte mijn vader zijn baan kwijt door faillissement van het bedrijf. Mijn moeder legde me uit dat we voorlopig niet zoveel geld zouden hebben. Ik weet nog dat ik in mijn onwetendheid vroeg of ik dan wel nog mijn verjaardagsfeest kon houden. Dat kon zeker, maar niet zo uitbundig als het jaar ervoor. mijn moeder lette heel erg op de centen. Ze zorgde dat ze veel in de aanbieding kocht, zodat wij altijd genoeg in huis hadden. Daardoor hadden wij een toetje na het eten, een koekje iets later bij de koffie en in de avond nog chips. Want het lukte toch maar om dat allemaal te kopen, dus wat hadden we het goed. Deze instelling heb ik zelf lang doorgetrokken: goedkoop inkopen, zodat je zoveel mogelijk kunt kopen. Kwantiteit vs kwaliteit. Kleding kocht ik zo goedkoop mogelijk, want dan kon ik zo veel mogelijk kopen. Dat resulteerde erin dat het vaak af te zien was dat het goedkope kleding was. Ik werd dan ook regelmatig gepest op school.

Naarmate mijn inkomsten vorderden, besloot ik kwalitatief betere kleding, maar ook voeding te gaan kopen. Voeding werd bij de streekwinkel gekocht, waar het eten ook echt lekkerder maar ook behoorlijk duurder was. Kleding bestelde ik bij Zalando en de H&M. Vond ik iets helemaal geweldig, maar was het eigenlijk te duur: geen punt, ik kon toch de maand erna betalen met achteraf betalen? Dit leidde ertoe dat ik op een gegeven moment het geld dat ik moest gebruiken om af te betalen al uitgaf aan nieuwe kleding. Ik bleef in een negatieve uitgavenspiraal hangen. Met momenten, als ik rust in mijn leven had (duurde vaak niet zo lang), dan kon ik keuzes maken. Eerst alle rekeningen betalen en voorlopig geen uitgaven doen. Maar ging ik dan met vriendinnen uit eten, op stap of vakantie, dan was niets van mijn kleding meer goed genoeg. Dan moest weer nieuwe kleding gekocht worden en voor de zekerheid ook nog een extra setje, voor het geval ik me niet goed genoeg bij mijn vriendinnen vond passen.

Uit eten, terrasje zitten, maar ook thuis zorgen dat we veel en lekker kunnen eten. Het is fijn dat het kan, maar het kost zoveel geld. Vooral in deze tijd, nu de energie nog steeds belachelijk duur is en we ons blauw betalen voor ons voedsel. En, het gevolg voor mijn eigen gezondheid. Lekker en veel eten is leuk. Veel eten zit trouwens in ons oerbrein. Maar daar besteed ik binnenkort een ander blog aan.

Ik sta op het punt dat ik klaar ben met zoveel geld uitgeven. Mijn kledingkast is gevuld met kwalitatief goede kleding en ik heb meer dan genoeg schoenen. Ik kan in principe makkelijk een jaar vooruit. Net als met mijn schoenen. En dat ga ik ook doen. Ik ga een jaar lang geen nieuwe kleding of schoenen voor mijzelf kopen. Is dat makkelijk? Nee, want ik zag net alweer een pushbericht van Zalando langskomen met prachtige aanbiedingen. Maar ik ga het wel proberen. En met een beetje doorzettingsvermogen gaat het me ook lukken. En het geld dat ik ermee bespaar? Daar ga ik eerst mijn rekening bij Wehkamp eens mee aflossen, want jezus, wat is het verleidelijk om daar ‘even’ te bestellen omdat je het nú wil hebben. Maar dan denk ik aan de beelden op het journaal, waar mensen in bijvoorbeeld Kenia leven op hele kledingbergen. Hoe afschuwelijk is eigenlijk het dat wij zoveel kleding bestellen, passen en terugsturen als het ons toch niet zo bevalt, waardoor uiteindelijk de Afrikaanse landen lijden onder onze hebzucht. Daar wil ik zelf in ieder geval van af. Dan denk ik weer aan die reclame van vroeger: verbeter de wereld, begin bij jezelf. Dus deze hippie koopt tot 1 oktober 2024 geen nieuwe kleding!

Ben je geïnspireerd geraakt door bovenstaande, maar weet je niet hoe je zelf bijvoorbeeld minder kleding kunt kopen, of op een andere manier beter op je geld kunt letten? Er zijn op bijvoorbeeld Facebook heel wat platforms die van vrekken en consuminderen echt hun leeftstijl hebben gemaakt. Ben je zelf al actief bezig met consuminderen en wil je jouw ideeën delen? Stuur dan een whatsapp (0613661287) en dan gaan we samen onder het genot van een kopje koffie ideeën uitwisselen.

Uiteraard hoort ook bij geld een spotifylijst:

Eerst oranje, nu roze. Het lijkt wel alsof deze hippie in haar kleuren fase zit. En dan ook nog roze van alle kleuren. Nou, dat roze heeft een reden. Een paar weken terug heb ik meegedaan aan een winactie van een schoenmodezaak. Het was namelijk de tweede week van april. En de tweede woensdag van april is de internationale roze woensdag (the international pink wednesday). Dit is een speciale dag, want die staat in het teken van anti pesten, homofobie, transfobie en discriminatie. En nee, dit is geen dag die de lhbti+ gemeenschap bedacht heeft. Deze dag heeft een veel mooiere oorsprong en die deel ik graag met jullie.

Travis Price en David Shepherd zagen dat een student op zijn eerste schooldag een roze poloshirt droeg en uitgescholden werd. Zij namen het voor hem op. Ze kochten een aantal roze T-shirts en deelden die de dag erna uit op school. Ze hadden ook schoolgenoten een e-mail gestuurd met de vraag om de dag erna iets met roze aan te trekken. De dag erna was het schoolplein roze gekleurd door iedereen die meedeed aan deze actie. Een prachtige actie van Travis en David, dat ook de aandacht trok van het Canadian Center for Gender en Sexual Diversity. Zij kwamen dan ook met het idee voor de Dag van Roze. Inmiddels is dit wereldwijd een fenomeen en trekken veel mensen op de tweede woensdag van april roze kleding aan.

Ik vind dat mooi. Niets is vervelender om uitgescholden of gepest te worden omdat je jezelf bent. Dat je als jongen een roze kleur mooi vindt. Dat je niet zoals veel mensen op het andere geslacht, maar op je eigen geslacht valt. Dat je jezelf niet jongen of meisje, maar iets ertussen in voelt. Je mag dit voelen en je mag dit zijn. Mensen mogen daar een mening over hebben, maar dit kan altijd op een respectvolle manier. Het is makkelijk om te schelden en te pesten, maar het vergt moed om de ander te respecteren zoals hij is, terwijl het niet in jouw eigen plaatje van de perfecte mens past.

Mensen, wees lief voor elkaar. Elk klein gebaar, een glimlach, een knikje of een knipoog, maakt voor de ander de dag weer een stukje mooier. Wees mooi, want je bent mooi. Ik wens jullie een prachtig zonovergoten weekend.

Terwijl ik dit schrijf, klinkt er op 3fm Rowwen Hèze met ‘ Bestel mar’. Een heel mooie samenkomst van toevalligheden. Of zijn ze wel zo toevallig… Mijn Nederlandse, maar vooral mijn Limburgse hart gaat sneller kloppen bij de muziek van Rowwen Hèze, maar al helemaal bij het Limburgse Volkslied. Want trots op os Limburg, dat ben ik. Maar ik ben ook trots om Nederlander te zijn. Nu komt het ook nog goed uit dat het morgen Koningsdag is. Veel mensen zijn nu naar een lintjesregen, of naar Koningsnacht. Maar ik zit aan mijn laptopje te schrijven, omdat ik het tijd vond worden voor een blog over trots zijn op je afkomst. En dan niet alleen de Nederlandse of de Limburgse afkomst, maar vooral ook mijn familie. Want mijn familie is de reden dat ik besta. Dat ik voor een groot deel ben zoals ik ben, komt door mijn familie. En dat geldt ook voor jou lieve lezer. Jij bent voor een groot deel het product van je ouders, grootouders etc etc. Enfin, ik dwaal af. Laten we beginnen met een stukje oranje trots.

Trots op oranje zijn veel mensen wel. Loop nu maar eens een winkel binnen, het oranje knalt je tegemoet. Ook met het WK of EK brult de innerlijke leeuw als nooit tevoren. Maar waar komt dat toch vandaan, dat trots zijn op je eigen land? Benedict Anderson, een antroposoof heeft hier onderzoek naar gedaan. Hij veronderstelde dat de overeenkomst van taal, cultuur en historie voor een saamhorigheidsgevoel zorgt. Zo vier je de feestelijke dingen samen (koningsdag, WK overwinning), maar deel je ook samen verdriet (MH17). Soms schaam je je zelfs om Nederlander te zijn (Nederlandse hooligans die de boel in het buitenland kort en klein slaan). Momenteel zijn er ook veel mensen niet trots op om Nederlander te zijn. Denk maar aan de mensen die pro zwarte Piet zijn, die voor hun gevoel een stukje Nederlandse cultuur afgenomen wordt door de komst van de roetveegpieten, of de slachtoffers van de toeslagenaffaire. Ook zijn er mensen te trots op het Nederlander zijn. Zij zijn nationalistisch en zien liever geen mensen van een andere afkomst zich in ons land vestigen. Zelf ben ik van mening dat we een grote wereld zijn met allemaal onze eigen achtergrond, historie en eigenaardigheden. Maar als ik dan het Nederlandse of het Limburgse volkslied hoor, gaat mijn oranje hart toch echt een beetje goeien van trots.

Naast dat we trots zijn op onze nationaliteit, zijn we vaak ook trots op onze eigen familie. Ik ben dat ook. En zonder in detail te treden vind ik mijn eigen ouders de meest moedige en lieve mensen die ik ken. We hebben samen onze eigen historie die ons gezin uniek maakt, net zoals ieder gezin uniek is. Het is de kunst om balans te vinden in de onderwerpen waar je je echt samenpakt en dus staat als een rots, en waar je iets meer afstand in neemt. Dat laatste heb ik zelf echt moeten leren. Je zult ook merken, lieve lezer, dat dit een van de weinige keren is dat ik over mijn familie schrijf. Wij hebben samen mooie maar ook heftige dingen binnen ons gezin meegemaakt en dat hou ik de komende jaren ook nog echt buiten de website. Maar naast alle zorgen, ben ik ook retetrots op mijn familie. En wie weet ben je nu na het denken over je eigen familie. Zijn er zaken waar je net als ik trots op bent, maar heb je gedurende de jaren ook hier en daar een deuk of in schram opgelopen binnen de familie waarin jij je bevindt. Of heb je zelfs de keuze gemaakt om geen contact meer met je familie te hebben. Ook dat is een keuze die gemaakt mag en soms zelfs moet worden om je eigen gezondheid en veiligheid te garanderen. Hoe dan ook, onze afkomst qua familie, maar ook het land waarin wij geboren zijn, maakt ons voor een groot deel tot wie we zijn. En daar mogen we trots op zijn.

Nu even over de afspeellijst die ik heb samengesteld. Ik ben geen luisteraar van de Nederpop, of smartlappen. Eigenlijk heb ik helemaal niks met Nederlandse Meuk. Maar,,, er zijn een paar uitzonderingen. Een liedje ben ik al heel lang over het denken hoe ik dit goed weggezet krijg ergens in een blog. Het gaat over het liedje ‘papa’ van Stef Bos. Want poeh, wat lijk ik veel op mijn vader. Dit is in februari nogmaals bevestigd. Waar mijn vader op bijna 40jarige leeftijd eindelijk zijn kinderdroom achterna ging om buschauffeur te worden, ben ik op mijn 36jarige leeftijd mijn eigen kinderdroom om juf te worden achterna gegaan. Een besef dat ik ontzettend mooi vond en waarbij dit liedje echt meermaals in mijn hoofd langs gekomen is. Dus in dit blog ook een kleine ode aan mijn lieve papa, want ik lijk steeds meer op jou!

Ohjee, die hippie is ook al proud and out, hoor ik je gewoon denken nadat je de titel gelezen hebt. Het klopt dat proud ook als begrip wordt gebruikt door mensen die zichzelf steeds beter ontdekt hebben en merken dat ze anders zijn dan de op dit moment grotere hetero gemeenschap en dat ze daar trots ofwel ‘proud’ op mogen zijn. Maar proud, trots, gaat over meer dan alleen weten onder welke gender je jezelf schaart en wat je seksuele interesse is. Trots zijn, dat is zoveel meer. Zo kun je zelf trots zijn, bijvoorbeeld dat je als kind zijnde eindelijk je veters strikt, dat je als tiener je middelbare school diploma haalt, als student afstudeert en als ouder ziet dat jouw kind eindelijk zijn veters strikt. In deze blog gaat het over trots zijn. Wat trots zijn is, dat je het mag zijn, maar dat het vaak ook verdomd moeilijk is…

Volgens van Dale kun je trots vanuit twee punten bekijken: positief en negatief. Positief betekent trots eergevoel, zelfbewustzijn. Je weet wie je bent, wat je kwaliteiten zijn en daar ben je jezelf bewust van, trots op. Vanuit een negatief oogpunt betekent trots volgend van Dale: een te hoge dunk van zichzelf, hoogmoed. En dat is dan ook vaak precies de grens waar veel mensen mee worstelen. Ze willen vaak wel trots op zichzelf zijn, maar willen ook niet protserig overkomen: ‘kijk die vent eens een hoge dunk van zichzelf hebben, alsof hij heel wat voorstelt omdat hij toevallig goed tegen een bal kan trappen.’ En dat terwijl het vaak mensen zijn die negatief over jou oordelen, omdat ze zelf te weinig hebben om trots op te zijn. Dus laten we vooral positief blijven over trots zijn en onszelf ook toestaan om trots op onszelf te zijn.

Trots op jezelf zijn, is echter niet zo vanzelfsprekend als dat we vaak denken. Denk maar eens terug aan die eerste les levensbeschouwing, waarin je over jezelf moest vertellen waar je goed in was. Je zat net in de puberteit, je lichaam veranderde alle kanten op, je had misschien thuis of op de basisschool al wat minder leuke ervaringen opgedaan en je moest ten overstaan van een hele klas waar je veel kinderen niet van kende even vertellen waar jij jezelf goed in vond. Een voorbeeld: ik was altijd al goed in dichten, maar ook in heel diep nadenken over zaken. Ik zat in de tweede klas van de havo en ik had echt een prachtig gedicht geschreven over stierenvechten. Ik was enorm trots. Totdat ik het voorgedragen had en voor nerd uitgemaakt werd. En de rest van het schooljaar ook gepest werd door die kinderen uit mijn klas. Uiteindelijk zijn degenen die mij gepest hebben niet bepaald op een hoog niveau geëindigd. Of ze durfden me niet in de ogen aan te kijken als ze me nog een keer zagen in de tijd na de middelbare school. Het heeft daardoor echter wel lang geduurd voordat ik weer eens gedichten maakte, of diepgaande gesprekken aan ging. Intussen ben ik er langzaam wel weer trots op, maar het heeft zijn tijd geduurd. Ik kan me voorstellen dat jouzelf ook zoiets is overkomen tijdens de middelbare schooltijd. Zie het niet als een wond dat onherstelbare schade heeft opgeleverd, maar een litteken dat de huid wat dikker en dus sterker gemaakt heeft. En waarschijnlijk heeft het je sterker gemaakt in het maken van keuzes in vriendschappen.

Maar lieve lezer, ik weet zeker dat er iets is waar jij trots op bent. Iets wat je met plezier doet. Of een keuze die je gemaakt hebt in je leven, waar je nu nog blij mee bent. Kijk regelmatig eens in de spiegel. En nee, kijk dan niet naar wat er allemaal niet goed gaat. Maar kijk eens goed naar jezelf. Wat gaat er allemaal goed? Ben je vanmorgen bijvoorbeeld net voor de wekker wakker geworden en dus niet door die kneiterharde piep van dat ding? Of heb je jezelf gisteren toch tegen je geliefde uitgesproken over iets dat je zelf echt graag wil, maar moeilijk vond om te vertellen, want opkomen voor jouzelf is zegmaar niet echt jouw ding? Wees er trots op. Je hebt het gedaan. Het is je gelukt. Vier de kleine dingen in het leven, ze maken jouw dag, maar vooral JOU nog mooier dan dat je al bent!

Lieve hulpverlener. Ja jij, degene die altijd voor anderen klaar staat, die zichzelf wegcijfert om de ander te kunnen zien groeien. Die complimenten niet goed kan ontvangen, want ja, dit is gewoon wat je doet. Het is tijd dat jij ook eens gezien wordt.

Dag in dag uit luisteren wij naar de mensen. Zien hun pijn, hun verdriet, maar ook hun kleine overwinningen, hun terugvallen, hun weigering om in te zien dat ze echt hulp nodig hebben. Wij staan in de ochtend op, verzorgen snel onszelf of ons eigen gezin, om daarna de hele dag voor anderen te zorgen. In de avond denk je nog na over de mensen die je gezien hebt. Heb je genoeg hulp geboden, is er nog iets anders nodig? En dan toch krijg je het verwijt dat de hulpverlening niet genoeg doet of alleen aan zichzelf denkt.

Heb je een feestje waar je echt graag heen wil, vervelend, want dan ziet de cliënt jou een dag niet. Je vraagt bijna met een schuldgevoel vakantie aan, omdat je ook aan jezelf moet denken. Je laat een client met pijn in je buik achter, terwijl de cliënt soms zelf nog in paniek is, omdat de tijd om is. Omdat je niet meer uren aanwezig mag zijn, want de gemeente geeft jou niet meer uren om te gaan.

Dat je eerst moet aanbellen en moet afwachten of ze open doet, anders mag je niet eens alleen naar binnen, vanwege de kans op suïcidaliteit. Dat je overal aan de bel trekt, bij behandelaars, andere stichtingen, maar geen gehoor krijgt, want: het zal zo erg niet zijn, of: helaas is er is een wachtlijst. En jij ziet jouw cliënt verder afglijden. Of ouders boos worden. Want waarom die belachelijke wachtlijst? Hun kind heeft toch nu hulp nodig? En al trek je aan alle lijntjes en bellen die je kunt vinden, al wordt er op de achtergrond door jou en je collega’s hard gewerkt, je krijgt nog het verwijt dat er niet nu direct iets gebeurt in de ogen van de ouder.

Je wil een kind helpen, maar de ouder heeft een andere visie. Je moet eerst aanhoren wat het kind in hun ogen allemaal fout gedaan heeft, waar het kind bij zit. Daarna mag jij je met een opgelaten gevoel gaan storten op een kind dat inmiddels een pesthumeur heeft.

Ja, het staat nu zwaar geschreven, maar er zijn ook mooie momenten. Jeugdigen die na een depressie weten op te krabbelen, je hun geheimen durven te vertellen die ze aan niemand kwijt kunnen of durven. Het zelfvertrouwen zien groeien, omdat je iedere keer weer succes ervaringen weet te creëren en te benoemen. De glinstering in de ogen van die jongen, omdat hij dat succesje zelf ervaart. Die knuffel die je krijgt, want ze zijn zo blij met jou. De ouders die vertellen hoe blij ze met je zijn, want hun kind voelt zich eindelijk gezien.

Dus lieve hulpverlener, ik schrijf dit nu voor jou. Omdat jij werkt met je hart. Omdat jij de zoveelste keer diep in en uit ademt en toch weer op die cliënt of dat gezin binnen stapt. Omdat je mee geniet met die glimlach van je cliënt. Omdat je ondanks alles dat er gebeurt in de wereld, toch in het goede van de mens blijft geloven. En dat elke ministap vooruit met iemand maken, of die dag dat lichtpuntje voor die persoon te zijn, maakt dat jij doorgaat. Een ode aan jou lieve hulpverlener, omdat ik het hulpverleners-vak ga verlaten. Maar dat ik als ik zelf ooit hulp nodig heb, nooit zal vergeten dat ik ook de andere kant van de hulpverlenersmedaille heb gezien. #dontwaitforsunshine,bethesunshine