‘A circle is round and has no end. So is my love to you my friend’. Wie heeft dit vroeger niet regelmatig in andermans agenda geschreven tijdens de lessen op de middelbare school? Ik in ieder geval wel, waar intussen de leerkracht vol passie over zijn vak vertelde en ik geen reet aan vond (sorry meneer Lardinois). Prachtig tijdsverdrijf, schrijven in de agenda’s van je besties. Als je daaraan terug denkt, hoeveel vriendschappen zijn daarvan gebleven? En welke zijn verwaterd of ben je godzijdank mee gestopt? En welke vriendschappen ben je bijvoorbeeld tijdens de vervolgopleiding pas aangegaan?

Iedere stap naar een andere school (van basisonderwijs naar middelbaar bijvoorbeeld) was een eind van de ene periode en een begin van een nieuwe periode. Geen ronde ring, maar een boek. Met een begin en een eind. Het ene boek dikker en meer drama dan het andere boek. En zo heb je een hele bibliotheek aan boeken in je geheugen staan. Het ene boek maak je nog wel eens open, om herinneringen uit op te halen. Het andere boek gebruik je om een periode terug te kijken en je af te vragen of je aan dit boek verder wil werken, dus op dezelfde manier doorgaan, of dat je dit boek sluit en een nieuw boek begint. Dus eigenlijk terugblikken, evalueren, reflecteren en verder.

Veel mensen kijken aan het eind van het jaar terug naar hoe dat jaar gegaan is. En wat ze in het nieuwe jaar beter of anders willen doen, de welbekende voornemens. Vaak zijn die nieuwe voornemens heel groot en ambitieus. De tweede (dit jaar derde trouwens) maandag van het nieuwe jaar heet daarom ook blue monday, omdat het de dag is dat mensen dan beseffen dat ze hun doel niet gaan behalen en daar dan ook een gevoel van falen uit halen. Ook hoor je steeds vaker mensen zeggen: goede voornemens doe ik niet aan, die lukken toch nooit. En dat is best jammer.

Het kan namelijk nooit kwaad om eens te kijken naar hoe je de afgelopen tijd de dagen doorgekomen bent. Ben ik nog blij met de manier waarop ik de dag door kom, ben ik nog blij met de mensen die ik om me heen heb? Is het antwoord ja, mooizo, dan kun je gewoon op dezelfde voet verder. Tenminste, als je niet het gevoel hebt dat je ondanks twee keer ja, nog iets mist in je leven. Dan is het goed om zelf eens verder te gaan kijken. Wie weet wil je nog iets bereiken. Om dit duidelijker te maken, schrijf ik nu een voorbeeld van waar ik zelf afgelopen jaar onder andere doorheen ben gegaan.

Ik werk momenteel al twee jaar bij PGZ. Ik heb het naar mijn zin, ik heb super lieve collega’s. Ik merkte dat de hang naar meer kennis en uitdaging steeds groter werd. Dit heb ik bij mijn teamleider aangegeven. Want het liefste wilde ik de pre master en master Psychologie gaan studeren (groot doel). Daarop heeft mijn teamleider me gewezen op een vacature bij een onderwijsbehandelgroep, zodat ik in ieder geval al verdiepender bezig kon zijn (kleine stap vooruit). Dat beviel me goed, maar er gebeurde meer. Ik merkte dat op een vaste plek werkzaam zijn heel prettig was. Je hebt ruim de tijd voor verslaglegging en voor het nabespreken van de huidige dag en het voorbereiden van de volgende dag. Maar ik merkte ook dat de uitdaging bij mijn ambulante cliënten ook steeds heftiger werd (suïcidaliteit, niet weten of de dag erna de client nog zou leven, we gingen richting herfst, dus cliënten zie je dan vaak meer afglijden zonder dat je er grip op hebt). Ook voelde ik dat mijn liefde voor het onderwijs weer begon op te laaien. Voor de herfstvakantie heb ik dagenlang aan het eind van de dag gehuild, omdat ik beloofd had van de onderwijsbehandelgroep een succes te maken, maar ik de liefde voor het onderwijs voelde.

Ik heb een zeer geliefde vriendin gevraagd of er toevallig nog een vacature bij hun op school was. Die was er niet, maar zou wel komen. Ik heb daarom wel al gesolliciteerd op een andere functie binnen die school, zodat ik wel al zou kunnen gaan proeven of het onderwijs nu echt iets voor mij is. Ik liep het gebouw binnen en ik wist het zeker: op deze school ga ik werken. Gelukkig was de directeur daar ook zeker van en mocht ik zelfs in januari al beginnen. Maar dan moest ik snel van mijn cliënten afscheid nemen, dus ik heb het naar 1 februari uitgesteld. En een opleiding ga ik weer volgen, geen pre master en master, maar pabo. Doordat ik dus niet meteen voor het grote doel ben blijven gaan, maar in kleine stapjes ben gaan werken, heb ik mezelf de ruimte gegeven om die eerste kleine stap succesvol te doorlopen. Maar ook om te kijken of dit het nu ook is, of dat het nodig is om een afslag te maken van de weg die ik voor mezelf gelegd had.

Kijk af en toe nog eens terug in de boeken die je inmiddels voor jezelf geschreven hebt. Geniet van die mooie herinnering die je gemaakt hebt, trek lering uit de les die je in dat boek geleerd hebt. En vergeet niet: het is nooit te laat om iets nieuws of opnieuw te beginnen. Begin klein, vraag hulp, het hoeft niet alleen!

Morgen is het blue monday. Het is aan jou om dan inderdaad blue te zijn, of te zeggen: let’s make a party! Ik ga die party morgen maken, al is het omdat ik deze week ook een ander doel tot nu toe goed volhoud: meer op die mooie saxofoon oefenen, dus minder noten lezen op de repetitie en meer muziek maken! Ciao!

Uiteraard heb ik hiervoor ook een muzieklijst weer bij gemaakt. Liedjes die motiverend werken, of waar van de songtekst uitnodigt tot het maken van je eigen keuzes.

Verdriet is er in verschillende soorten en maten. Van verdriet om het laatste stukje chocolade dat je net hebt gegeten en nu dus de chocolade op is, tot het verdriet om het verlies van een geliefde. Verdriet is er nu eenmaal. En het is ook maar goed dat verdriet er is.

Verdriet zorgt voor het verwerken van het gevoel van verlies, van teleurstelling. Het helpt je om opgebouwde spanning los te laten. Het geeft gewoon letterlijk weer ruimte in je hoofd. Alleen als je verdriet toe laat, kun je weer echt vrolijk zijn.

Als je verdriet hebt, maar ook als je ontzettend boos, gefrustreerd, wanhopig of gewoon doodmoe bent, kun je gaan huilen. En dat is belangrijk! De tranen die je uithuilt, die zitten namelijk vol met stresshormonen. Die stresshormonen zou je anders niet kwijt kunnen, omdat je ze dan in je lichaam opslaat. Vaak slaat het lichaam het stresshormoon tussen de schouders op. Je herkent het wellicht wel als je een stressvolle periode hebt gehad. Dat je dan de spieren tussen je schouders vast voelt zitten. Vaak is dat (al dan niet gecombineerd met een verkeerde houding), opgeslagen stress. Een fysio vertelt je niet voor niets dat je veel water moet drinken als je en behandeling hebt gehad. Dan zijn er afvalstoffen vrijgekomen die door het drinken van voldoende water goed afgevoerd worden. Drink je niet genoeg, dan kan het weer ergens anders of gewoon opnieuw gaan vastzitten.

Stresshormonen zitten trouwens niet alleen in tranen, maar bijvoorbeeld ook in zweet. Dat zie je terug bij mensen die een verlies te verwerken hebben en dan heel actief gaan sporten. Dat zweten zorgt dan letterlijk voor stressvermindering.

Naast dat je bij verdriet je stresshormonen uithuilt, komen er ook twee andere hormonen vrij: endorfine (een natuurlijke pijnstiller) en ocytocine (beter bekend als het knuffelhormoon). Je stilt door huilen dus letterlijk de pijn die je voelt. Daarbij is oxytocine degene die jou van binnenuit troost. Het is een van de drie gelukshormonen die ons lichaam aan kan maken, naast endorfine en dopamine. Endorfine zit onder andere in cacao, wat maakt dat wij ons beter voelen na het eten van een stuk chocolade (naast het schuldgevoel dat je weer teveel calorieen naar binnen werkt). Maar, het kan ook een vluchtmiddel zijn om niet echt aan je verdriet toe te komen. Want als chocolade (of ander comfortfood) jou troost biedt, waarom zou je dan aan de pijnlijke oorzaak van verdriet willen komen? Dit is trouwens ook wat je vaak terug ziet komen bij mensen met morbide obesitas. Zij zijn in hun vroege kinderjaren meer gaan eten, omdat ze zich bijvoorbeeld in het verleden onbegrepen, ongeliefd of onveilig gevoeld hebben. Zij kunnen vaak ook niet met hun eetverslaving stoppen, omdat ze niet aan hun pijnlijke punt durven te komen, uit angst voor de pijn die dan weer tevoorschijn komt.

Je ziet dit in andere mate terug bij koopverslaafde mensen, waar dopamine vrij komt op het moment dat je iets koopt. En maar blijft kopen om je goed te voelen en niet aan je pijn te komen. Vaak zijn deze koopverslaafde mensen, mensen met veel verdriet. Dus zie je de komende tijd een persoon met morbide obesitas of iemand die alweer iets koopt, kijk dan eens met andere ogen. En, mocht je het durven, vraag eens: ‘he, hoe gaat het nu echt met je?’ Want als deze persoon met pijn zich gezien voelt, is de kans groter dat het verdriet dat weggeduwd wordt, dan toch toegelaten wordt.

Dus lieve lezer, huilen is belangrijk. Dus wees af en toe gewoon even verdrietig en duw het niet weg. Hou er wel ook rekening mee dat het aanmaken van de hormonen oxytocine en dopamine vermoeiend is, dus dat je dan ook moe bent na een potje hardgrondig huilen. Vecht daar niet tegen en laat het toe. Dat verdien je.

En om je te helpen die tranen op gang te krijgen, hier een lijst met liedjes die mij altijd wel helpen om het verdriet op gang te krijgen als het weer eens te lang weggeduwd is…

Dit keer geen thematisch blog, maar een ervaring die ik met jullie wil delen die jullie wellicht op je eigen manier herkennen.

Afgelopen weekend heb ik het geluk gehad om actief deel te mogen nemen aan een dinnershow. Dit is voor mij bijzonder. Je vraagt je denk ik af waarom. Zoveel mensen treden zo vaak op of geven concerten. Voor mij is dat niet vanzelfsprekend.

 Ik ben namelijk (achteraf helaas) op mijn zestiende gestopt met klarinet spelen. Onder andere vanwege mijn toenmalige vriend. Nadat ik op mijn 26^ste via mijn huidige man in contact kwam met de fanfare waar hij zelf in speelt, merkte ik dat het weer kriebelde. Ik heb met mijn schoonvader de eerste drie noten op een alt saxofoon gespeeld. Daarna heb ik zelf verder geoefend, totdat ik mezelf goed genoeg vond en aan de toenmalige dirigent vroeg of het mogelijk was dat ik mee zou gaan repeteren. De eerste repetitie was even wennen, daarna ging ik vooral met veel plezier. Af en toe heb ik ook aan de eerste stem mogen proeven, maar ik speel voornamelijk de 2^de stem in partijen.

Ik geniet van het geven van optredens, van het mensen een plezierige avond bieden met behulp van muziek. Sinds ik speel, heb ik aan meerdere concerten actief deelgenomen, maar aan de echt grote concerten, waar ik tot twee maal toe hard aan geoefend had, heb ik door zwangerschap en burn-out niet deel kunnen nemen. Dat deed wel pijn. Het voelde als falen. Dus dat er nu een dinnershow was, waarvan ik merkte dat dit de eerste grote show was waar ik nu echt actief aan deel kon nemen, voelde als een overwinning op mezelf.

Ik heb alles op alles gezet om mee te kunnen spelen: corona zoveel mogelijk uit de weg gegaan, voor de kinderen was opvang geregeld, ik woonde zoveel mogelijk repetities bij, vroeg om een extra saxofoon repetitie en heb zelfs met een vloeitje in mijn mond moeten spelen, omdat ik een week lang met een blaar in mijn mond van het spelen al rondliep. Niks stond mij op donderdag ochtend in de weg om er nog drie succesvolle dagen van te maken (generale repetitie, 2 shows). Toen kwam het bericht van mijn vader: “Ik heb corona.” Stress! De opvang voor die avond en de zaterdagavond viel opeens weg. Gelukkig kon de oppas van de vrijdag drie dagen komen, waardoor de opvang van de kinderen alsnog geregeld was.

De generale repetitie verliep prima, de vrijdag, de eerste show was genieten. Maar ook pijnlijk, want waar mijn ouders eindelijk weer eens naar een grote uitvoering van mij zouden komen kijken, waren ze nu thuis op de bank. Maar goed, dat was nu eenmaal zo. De zaterdag verliep ook prima. Mijn moeder had inmiddels wel een positieve test op corona, maar voelde zich nog redelijk. In de avond waren de kinderen verzorgd, oppas aanwezig en ik had mijn kleding voor de laatste show al aan toen mijn vader belde. “Ik twijfelde of ik je moest bellen, maar je moeder is net per ambulance naar het ziekenhuis gebracht.”

BAM, mijn wereld stortte spontaan in. Ik heb mijn vader bedankt dat hij het toch heeft laten weten, hem sterkte gewenst en hem geholpen met wat hij in moest pakken voor mijn moeder voor het geval ze moest blijven. Daarna huilde ik, appte ik mijn schoonmoeder zodat ze op de hoogte was en appte ik mijn dirigent. Ik kreeg meteen een antwoord terug van mijn dirigent dat ik uiteraard mijn telefoon bij me mocht houden, superfijn! Want niet naar het concert gaan en thuis zitten wachten op een telefoontje van mijn vader had toch geen zin. Dit deed me meteen denken aan een liedje dat we tijdens het concert zouden spelen: “The show must go on”. Want de show zou door gaan.

Ja, mijn moeder was ziek, ja ze is naar het ziekenhuis gebracht. Ja, ik maakte me zorgen. Maar ik kon niets aan deze situatie veranderen. Ik heb lang naar dit moment uitgekeken. Dus ik ben gaan spelen: the show must go on. En ik speelde. Bij het inspelen kwamen tranen. Tijdens het concert had ik buikpijn. Maar, ik had ook mensen om mij heen. Mensen die vroegen hoe het met me ging, me troost boden. Dat was mooi. Net zo mooi als de show die we met de hele fanfare, het combo, Vocal Chord en met zangeres Linda Smeets weggegeven hebben. Het was genieten. Maar het mooiste van alles was dat ik direct na de laatst gespeelde noot van het concert er een bericht binnen kwam van mijn moeder: “Ik mag naar huis. “Wat een opluchting! En wat een feest heb ik het met de rest van de aanwezigen en vooral met mijn man na het concert er nog van mogen maken.

Deze gebeurtennis zorgde voor een belangrijk besef: hoe heftig een situatie soms ook is, je kunt er zelf niet altijd iets aan veranderen. Je kunt  de situatie wel accepteren en intussen toch je eigen droom achterna gaan. Ik had ook thuis kunnen gaan zitten en me zorgen maken. Ook dan was mijn moeder uiteindelijk weer naar huis gekomen, maar had ik gebaald dat ik ALWEER niet aan een grote show mee had gedaan waar ik zo naar uitgekeken had. Nu heb ik de liefde van de mensen om me heen mogen voelen en me getroost, maar ook heel trots gevoeld. Ik heb eindelijk deel uitgemaakt van een groter concert, een dinnershow, waar ik al zo lang naar uit keek. Het was voor mij bijzonder dat ik dit heb kunnen bereiken nadat ik mezelf het saxofoon spelen zelf aangeleerd heb.

En ik hoop dat ik je met dit verhaal heb kunnen laten voelen dat ook jij het waard bent om deze keuzes voor jezelf te maken. Dat je voor jezelf mag kiezen en je mag laten troosten door de mensen om je heen. Want jij bent het waard en jij verdient het.

Je wordt er bijna mee doodgegooid: meditaties, yogalessen, alles om maar zen te raken. We leven in een drukke maatschappij, waar presteren en laten zien dat je het goed hebt, belangrijk is. Echter, zo nieuw is het laten zien dat je het goed hebt niet. In de Middeleeuwen al bepoederden de edelen hun gezicht om er maar zo wit mogelijk uit te zien. Want hoe witter je was, hoe beter je het voor elkaar had. Dan hoefde je niet buiten op het land te werken als een arme boer. En in de Baroktijd werd een flinke ronde buik gezien als een teken van welvaart.  Maar wij weten inmiddels ook wel: een witte huid betekent niet direct dat je gezond bent en een dikke ronde buik (vooral dat buikvet) wordt zelfs als een gevaar voor de persoonlijke gezondheid beschouwd.

Wat ik wil zeggen, iedere periode is er wel iets nieuws dat hip, trending en interessant is. Dit geeft onbewust druk mee. Let er gedurende de dag maar eens op hoe vaak je wel niet zegt: ‘Ik moet nog dit, of ik moet nog dat.’ Als je dat aan het eind van de dag terugkijkt, dan moet je echt heel veel van jezelf. Want jij vindt dat je vanavond nog moet hardlopen, jij vindt dat je komend weekenden naar drie verjaardagen moet. Het is goed om af en toe eens stil te staan bij wat je echt wil en waarvan je denkt dat je het wil maar je dat eigenlijk doet, omdat het van je verwacht wordt. Hier kan ik nog veel meer over schrijven, maar dat bewaar ik voor een andere blog. Wat ik dus bedoel, is dat we ons een druk leven op leggen en de behoefte aan rust daardoor groter wordt. De maatschappij springt hier slim op in door de eerdergenoemde yoga, meditatie en tegenwoordig zelfs etherische oliën te hypen. Alles om maar de spanning los te laten en weer zen te worden.

Het woord zen heb ik heel lang niet in de mond genomen. Ik vond en ,eerlijk gezegd, vind het een woord dat teveel gebruikt wordt en teveel gehyped wordt. Als je me een beetje kent, weet je dat ik hier allergisch voor ben. Maar, ik ben er wel van overtuigd dat tijd voor jezelf nemen, ruimte nemen om even goed te voelen hoe het met je lichaam, maar ook met je geest gaat, belangrijk voor jezelf is. Even rustig zitten, voeten op de grond, ogen dicht en tijd voor jezelf nemen. Als je dan rustig op je ademhaling focust en de rest even laat voor wat het is, dan ben je al aan het mediteren.

Het woord meditatie is afgeleid van het Latijnse woord meditatio, dat weer is afgeleid van het werkwoord meditari, dat nadenken betekent. Mediteren wordt op verschillende manieren en in verschillende geloven en culturen toegepast. Zo wordt in het Christendom het mediteren als contemplatie toegepast. Dan beschouw je een tekst uit de bijbel of een verhaal van Jezus. Hiermee neem je het verhaal tot je en krijgt het verhaal betekenis. Zoals bijvoorbeeld het lijdensverhaal van Jezus. Je denkt dus behoorlijk diep na over de gelezen tekst en trekt hier zelf ook lering uit. Zo heeft profeet Mohammed in 610 nChr. tijdens een meditatie een boodschap van Engel Gebariel gekregen met een boodschap over de schepper.

In het oosten, zoals in het boeddhisme, daar is het mediteren voornamelijk eerst door Boeddha himself beoefend om verlichting te vinden. Het verhaal gaat dat hij hiervoor 49 dagen gemediteerd heeft. En zo zijn er nog meer verhalen over het ontstaan van mediteren. Maar goed, het belangrijkste is, dat je door middel van mediteren rust in je hoofd creëert. Want als je eenmaal wat meer rust in je hoofd hebt, komt er ook meer ruimte vrij voor creativiteit, of krijg je toch de ruimte in je hoofd om die droom die al echt een hele tijd op de achtergrond aan je vreet, om die toch maar eens werkelijkheid te laten worden.

Er zijn ontzettend veel manieren waarop meditatie te beoefenen is. Zo kun je ervoor kiezen om gewoon een rustige plek op te zoeken, je telefoon op een zachte wekker te zetten en dan vijftien minuten lang rustig focussen op je ademhaling. Gedachten die dan komen, mag je aandacht aan geven, vriendelijk naar zijn, maar daarna ook weer afscheid van nemen en terug gaan naar je ademhaling. Deze vorm van meditatie helpt je vriendelijker te zijn naar je zelf. Het komt wel eens voor dat je een heel onrustige meditatie hebt, maar ook dat is prima. Dan is het op dat moment geen goed moment om te mediteren. En ook dat mag. Wel een tip, als je dit wil doen: zet een wekker of heel zacht, of leg de telefoon ver van je weg. Want als de wekker af gaat als jij heerlijk diep ontspannen bent, dan schrik je je dood als dat kreng keihard naast je af gaat.

Een andere manier van mediteren is om rustig op bed te gaan liggen en je ogen te sluiten. Terwijl je rustig ligt, met je handen op je buik, zorg je ervan dat je je bewust ben dat je rustig op je bed ligt. Je gaat met je aandacht naar je tenen en geeft die met jouw aandacht de opdracht om te ontspannen. Dan je voeten, onderbenen en zo verder naar boven. Je weet dat een lichaamsdeel ontspannen is, als je het gevoel hebt dat het door je bed heen kan zakken. Als je eenmaal bij het laatste lichaamsdeel aangekomen bent, je hoofd, dan heb je als het goed is je hele lichaam ontspannen. Dan kun je in je lichaam rustig na gaan waar nog spanning zit. Als je bijvoorbeeld merkt in je knie dat daar nog spanning zit, probeer je te ontdekken waarom er spanning zit en probeer je het alsnog te ontspannen. Niet gefrustreerd raken als het niet lukt. Dan is het een teken dat je er, als je weer je ogen open hebt, er iets mee moet. Wat datgene is, kun je het beste op het moment dat je toch ontspannen bent, vanuit je gevoel proberen te voelen. Dus niet na gaan denken, want dan neemt je hoofd het over! Probeer hierin echt met je gevoel te werken,  dat zit namelijk juist.

De manieren waarop je kunt mediteren zijn eindeloos. Ik ga ze hier niet allemaal bespreken, omdat het dan te onoverzichtelijk wordt. Wat ik wel nog kan aanraden, zijn begeleide meditaties op youtube. Je kunt daar zelf zoeken naar een prettige geleide meditatie, maar deze kan ik zelf aanraden: https://youtu.be/epynqxWYXLQ

Naast mediteren zijn er veel meer manieren om weer even rust bij jezelf te vinden. Als ik zelf in een hectische periode zit, zoek ik de sauna op. Ik neem me dan een tijdschrift mee en wissel dan het saunabezoek of een opgieting af met lekker op een bedje liggen lezen of zelfs even slapen. Ik ga vaak in de avond naar de sauna. Dan is het relatief rustig en ga je een beetje rozig thuis lekker naar bed.

Dus is mediteren niks voor jou, zoek dan eens bij jezelf waar je rustig en kalm van wordt. Je kunt net als ik de sauna op zoeken, maar wandelen, muziek maken, vissen, dansen, fietsen, een kruiswoordpuzzel maken… Het zijn allemaal activiteiten waarbij je even niet denkt aan wat je nog moet, maar waar je gewoon even bezig bent en die hersens even slechts een taak geeft.

Bijgevoegde spotifylijst kan je helpen om in een rustigere stand te komen. Enjoy!

Je hebt van die dagen waarbij je het liefst in je bed wil blijven liggen. Je favoriete koffiekop komt kapot uit de vaatwasser, je struikelt over een losliggend stuk speelgoed (van kind of huisdier), je favoriete truitje scheurt en dan ben je nog niet aan je werkdag begonnen. Je begint de dag al doodmoe en vraagt je af hoe je de werkdag door gaat komen. Op zo’n moment is een happy place de uitkomst. Jouw happy place kan een fysieke, maar ook een verzonnen plek zijn. Het voordeel van een fysieke plek is dat je er letterlijk in kan gaan zitten. Denk aan een hoekje in je slaapkamer dat je ingericht hebt met zachte kussens, waar je jouw favoriete geur verstuift of wierook kunt branden. Kortom, een echte plek voor jezelf, waar je even van de werkelijkheid kunt afschakelen.

Door het voelen van de zachte kussens en het ruiken van je favoriete geur verbetert je humeur instant. Je voelt dat het je vertrouwde plek is, een soort safe spot. Dit helpt de spanning uit je lichaam te halen en te ontspannen.

Heb je geen fysieke plek, dan kun je ook een plek in gedachten nemen. Zoek in je herinneringen een plek waarvan je echt voelde dat je gelukkig was. Een favoriete vakantieplek, een restaurant waar je niet normaal lekker gegeten hebt, een plek waar je een bijzondere herinnering met een vriend of vriendin gemaakt hebt, verzin het maar. Beeld je die plek in. Zoek details in het inbeelden. Hoe ziet de ruimte er uit? Is het binnen of in de natuur? Wat maakt de plek zo mooi? Wat voel je bij die plek?

Probeer de perfecte voorstelling in gedachten te maken en als je dat beeld hebt, dat gevoel te voelen dat je op die plek voelde. Door deze happy place levendig te maken, kun je ook even ontsnappen aan de werkelijkheid. Het geeft je weer even dat goede gevoel dat je kwijt was, waardoor je de dag weer even aan kunt. Vind je dit lastig? Klik dan hier voor het werkblad:

Het moge duidelijk zijn, het thema van dit blog is happy, ofwel blijheid. Dingen om blij van te worden. Waardoor je vlinders in je buik voelt, of misschien wel een hele dierentuin door je buik rondstampt. Of je voelt bij een gedachte aan iets fijns dat je hart een sprongetje maakt. Allemaal tekenen dat je blij, ofwel happy bent. Je zit goed in je vel.

Blij zijn, blijheid, linken we vaak aan positiviteit: aan positieve gedachten. Maar wist je dat er op een dag eigenlijk minder positieve gedachten dan negatieve gedachten gedacht worden? Professor Timothy Brown heeft hier onderzoek naar gedaan. Het schijnt dus dat wij wel 60.000 gedachten per dag hebben! Daarvan is 90% van deze gedachten hetzelfde als je de dag ervoor gedacht hebt, dus een soort herhaling. Maar wat het meest opvallend is, is dat 80% van deze gedachten negatief is. Ik hoor je nu vragen: waarom lopen wij dan niet allemaal als depressieve zombies rond? Nou, deze meneer Brown heeft dus ontdekt dat positieve gedachten sterker zijn dan de negatieve gedachten.

Tenminste, als we gezond en in balans zijn. Op het moment dat we niet lekker in ons vel zitten, dus niet blij zijn, dan nemen de negatieve gedachten de overhand. Dan heb je die bekende offday, een baaldag. Zo’n dag dat je het liefst onder de dekens verstopt blijft, of juist een kilo chocolade naar binnen werkt om je beter te voelen. Over chocolade kan ik je ook nog heel wat vertellen, maar dat doe ik in een aparte blog. Een keer een baaldag hebben is natuurlijk niet erg. Het lijkt wel alsof we die nodig hebben om erna te kunnen zeggen: kom op en nu weer door. Dan nemen de positieve gedachten weer de overhand en kun je door.

Het is anders als je dag na dag een baaldag hebt. Dan krijgen negatieve gedachten steeds meer de overhand en is er een kans dat je depressief raakt. Dit betekent trouwens niet dat je dan geen positieve gedachten meer hebt, maar je hebt er niet genoeg om sterker te zijn dan de negatieve gedachten. Door dan te gaan trainen in positieve gedachten, kun je deze weer laten overheersen. Dat is dan ook het moment dat je weer minder baaldagen zult ervaren.

Dit trainen van positieve gedachten kan op meerdere manieren:

1. Zo kun je een dagboek bijhouden, waarbij je iedere dag minimaal een positief ding opschrijft van die dag. Dit kun je doen door zelf een schrift te kopen en daar iedere dag aan het eind van de dag, voordat je naar bed gaat, minimaal een positief aspect van die dag opschrijven. Binnenkort verschijnt hierover een werkboek dat ik zelf samengesteld heb

2. Je kunt gaan mediteren. Dit kan door filmpjes op te zoeken op youtube. Dit is bijvoorbeeld een ontzettend fijne geleide meditatie: 

3. Je kunt een eigen happy place creëren. Hoe je dit doet, leg ik in het volgende blog uit

Voor dit onderwerp heb ik uiteraard een spotify lijstje gemaakt.